Als een van de laatsten vervulde ik in 1995/1996 mijn militaire dienstplicht. Ik werd opgeleid als chauffeur en haalde in dienst mijn grootrijbewijs. Al tijdens mijn diensttijd vond ik het rijden in een vrachtauto machtig mooi en had dan ook zoiets van: "Hier wil ik meer mee doen!".

DAF YA 4440 (ook wel 4-tonner genoemd).

Maar na de diensttijd zoek je dan toch in eerste instantie een baan die bij je opleiding past en toen die zich aandiende leek het erop dat ik niet vaak meer in een vrachtwagen zo rijden. Af en toe misschien een vrachtwagen huren, maar veel meer ook niet. Nou moest ik tijdens mijn dienstplicht een aantal voertuigen wegbrengen die afgevoerd en verkocht zouden worden en ik dacht er toen al over na om gewoon zelf een vrachtwagen te kopen. Het zou dan een klassieke truck moeten worden en het liefst een Kikkerdaf (al wist ik toen nog niet dat die zo heette). Dit model sprak mij aan, een frontstuur (het moest zeker geen Torpedo worden) met een mooie en markant gevormde cabine. Dit soort auto's zijn niet op elke hoek te koop, dus dat werd hard zoeken. Ondertussen sparen voor een cabrio, want op dat moment had ik nog helemaal geen auto. Ik ben van de OV-jaarkaartgeneratie, dus een auto had je niet nodig. In 1997 werd het vrachtwagengebeuren concreter toen er in Auto Motor Klassiek een DAF A 1300 te koop stond. Het was een ex-BB auto met een 100 pk dieselmotor en een kort chassis (360 cm). Chassisnummer: A1300DA36055839. De auto was technisch in redelijke staat, luchtgeremd en met laadbak en huif (nog in de groene kleur). Bovendien met origineel Nederlands kenteken: VA-66-04. De laadbak zat er op dat moment al niet meer op, maar was nog wel aanwezig. De auto had maar één grote maar; de cabine. Deze was zo slecht, dat ik er geen brood in zag. Grote stukken waren helemaal doorgerot en op verschillende plekken was al op provisorische manier het een en ander gedicht. Met mijn beperkte technische kennis en nog geen stalling leek dit geen haalbare kaart. Dit kon jaren duren voordat hier iets fatsoenlijks van gemaakt was. We hebben de auto dan ook laten staan voor een volgende liefhebber. De auto bestaat nog steeds en wordt inmiddels gerestaureerd. Ik ben zeer nieuwsgierig hoe die er straks uit zal zien. Overigens wel dezelfde dag, nadat we de auto hadden bekeken, naar het DAF-museum in Eindhoven geweest en niet lang daarna lid geworden van de DOTC.

DAF A 1300 ex-BB.

Een jaar later stond er een brandweerwagen uit 1970 te koop. (mijn geboortejaar). Een A1300BA360. De auto was in nieuwstaat, net 11.000 kilometer gelopen en in originele staat. Maar het model sprak mij minder aan. Ik wilde liever een losse cabine met laadbak. Bovendien zat er een benzinemotor in en ik wilde alleen een diesel. Na nog een tweede keer te zijn wezen kijken viel de auto toch af, ondanks de mooie staat van het voertuig. Wat er met de auto is gebeurd weet ik niet, maar hij was te mooi om omgebouwd te worden als camper. Ik hoop dan ook dat dit niet is gebeurd.

DAF A 1300 brandweer.

DAF A 1300 brandweer.

Driemaal is scheepsrecht en in maart 2000 stond er in de DAF Koppeling een DAF A 1600 met 120 PK dieselmotor te koop. Zo op het oog alles wat ik wilde. Mijn broer en ik dus wezen kijken en je vooral niet laten afschrikken door de kleur, die meer paste bij het plaatselijk circus (rood, blauw en wit). De auto kwam uit België en had waarschijnlijk bij de gemeente dienst gedaan. Voordat de auto gerestaureerd werd was de cabine groen met een wit dak, maar of dit de originele kleur is geweest is niet bekend.

DAF A 1600 als reclameobject.

In 1995 haalde de vorige eigenaar de auto naar Nederland. Eerst deed hij dienst als reclameobject, maar al snel werd besloten de auto te restaureren. Op 17 november 1995 was de auto gereed en kreeg hij zijn huidige kenteken; BE-21-95. De auto was helemaal uit elkaar geweest en gerestaureerd. Aan de hand van foto's kon het een en ander bekeken worden. Het chassis en de cabine waren helemaal uit elkaar geweest en opnieuw gespoten en opgebouwd. Helemaal niks op aan te merken. Het was geen liefde op het eerste gezicht en het niet originele kenteken BE-21-95 hielp ook niet echt, maar een beter alternatief was ik in drie jaar nog niet tegengekomen. Het was een in goede en rijvaardige staat verkerende Kikkerdaf met dieselmotor. Zonder APK en dat gaf al te denken, maar wat was het alternatief? Op 30 maart 2000 zijn we nog een tweede keer wezen kijken en hebben we de auto toch gekocht. We zouden wel zien waar het schip zou stranden. Ik had mijn eerste auto en niet zomaar één, niet een DAF met een pienter pookje, maar een DAF met tien versnellingen vooruit en een leeggewicht van meer dan 5 ton.

DAF A 1600 na restauratie.

Op de weg naar huis kwamen we bij Tilburg nog stil te staan. Ik wist al dat de auto moeilijk startte (Het relais dat van 12 volt 24 volt moet maken om de startmotor rond te krijgen ‘pakte’ slecht. Het bleek later aan de accu's te liggen.) en was dan ook als de dood dat ik de motor zou laten afslaan. Helaas in Tilburg gebeurde dit toch en we kregen de auto met geen mogelijkheid meer aan de praat. Hij deed helemaal niks. Ik was al op weg naar een telefooncel, toen mijn broer mij er op attendeerde dat als je die hendel daar achter je omdraaide er een rood lampje ging branden. Uit mijn diensttijd was ik wel bekend met de massa-sleutel, maar ik wist ook zeker dat ik deze had omgedraaid toen ik de auto voor het eerst (bij vertrek) startte. Wat bleek, de hoes van de versnellingshendel had bij het schakelen de sleutel een kwartslag gedraaid. Zonder stroom bleef de auto wel rijden, maar startte hij niet. Toen we thuis waren moest er het een en ander geregeld worden. Ten eerste moest er gekeken worden of de auto APK gekeurd kon worden en ten tweede moest er snel een stalling gevonden worden. De stalling was binnen twee dagen geregeld, maar de APK duurde wel iets langer. De DAF-dealer maakte een lijst met punten die gerepareerd zouden moeten worden en via de DOTC kwam ik in contact met Gerrit van Die. Hij heeft gezorgd dat de auto APK-waardig werd. Technisch moest er nog wel het een en ander aan gebeuren. Dat hij net iets te veel olie lekte was me bij aankoop ook al opgevallen, maar daarnaast diende er nog het een en ander gedaan te worden. Vooral de rembekrachtiging koste nog veel moeite, maar alles is uiteindelijk prima in orde gemaakt. Op 11 juli 2000 mocht de DAF legaal de weg op. Het volgende wat aangepakt moest worden waren de crèmekleurige grille en roosters. Deze heb ik zelf in de goede rode kleur gespoten en toen stond niks meer in de weg om de auto voor het voormalige bedrijf van mijn vader te showen aan mijn ouders. Vooral mijn vader was inmiddels wel benieuwd wat ik maanden geleden gekocht had. Bij de verschillende familieleden gele (Zeelandia) kratten geronseld als lading om zo een mooi plaatje te kunnen maken.

Het pand van Zeelandia op de Marshallweg in Leeuwarden, zoals het vroeger was.

DAF A 1600 op de Marshallweg in Leeuwarden.

Eind 2004 werden nog een aantal details aangepakt, zoals de spiegelstangen en de handgrepen. Deze werden weer netjes zwart gespoten. Tevens ‘verdwenen’ de wielsierringen toen er voor toch nieuwe banden om werden gezet en werd de Scania-buitenspiegel vervangen door een passender exemplaar. Langzamerhand kreeg hij meer het uiterlijk wat ik voor ogen had.

DAF A 1600 uitvoering sinds 2005.

Na zes jaar werd het dan eindelijk tijd om een huif te laten maken voor de DAF. Zo krijgt de auto toch meer een vrachtwagenuitstraling en bijkomend voordeel is dat je er makkelijker in kunt slapen bij meerdaagse evenementen. En deze meerdaagse evenementen kwamen steeds vaker voor. Wederom een beroep gedaan op Van Die, die samen met Breevaart het raamwerk voor zijn rekening nam. De huif werd gemaakt door Aalbers in Barneveld en de DAF is klaar. Nou klaar is hij natuurlijk nooit helemaal. De meeste mensen vinden dat ik die blauwe bumper, spatborden en chassis ook nog eens moet schilderen in zwart en origineel DAF-beige, maar dit zal nog wel even duren.

DAF A 1600 met raamwerk (december 2006).

DAF A 1600 zoals deze nu (vanaf 10 mei 2007) is.

terug